Bu aralar neden mi tembelleştim?


Bu aralar üzerimde bir hantallık bir hantallık... Ramazanın getirisi mi dicem ama ayıp kaçacak. Ne bloğa bakıyorum adam gibi, ne çeviri yapıyorum ne roman yazıyorum. Adam gibi anime izlediğim bile yok. Ama zaman su gibi akıp gidiyor.
Sanırım ruh halimdeki bir takım dalgalanmalar buna neden oluyor. Üniversite okuduğum süreç içerisinde ev özlemiyle o kadar dolmuşum ki, evde yaşadığım sıkıntıları unutuvermişim. Bunu yeni yeni anlayınca, ki bu süreçte ben her şeyi yeni yaşamışım gibi tepkiler veriyordum - ağlamalar, küçük krizler falan - her şey biraz daha çekilmez oldu benim için. 
Aile bireylerimle aramdaki ilişkiler biraz kopuk. Buna biraz yaşam tarzım biraz da karakterim neden oluyor. Farklı insanlar olsalar bir arada yaşayabileceğim insanlar değiller çünkü. Ve sadece aile sevgisi bazen yetmeyebiliyor ve kendimi alıp başımı gideyim derken buluyorum. 
Çok kısır bir süreç. Onlara yıllarca kendimi anlatmaya çalışmak, onlarınsa  beni olduğum gibi kabul etmemeleri. Kabul etmeyip sürekli yargıladıkları için de, evde sürekli dışlanan ve görüşleri önemsenmeyen biri haline geliyorum. Bu berbat bir şey.
Aslında aile ilişkilerimi anlatmak istemezdim ama etrafımda insan namına kimseye anlatamayınca bir süre sonra patlayacak kıvama geliyor insan. Bu yüzden buraya koşmaktan başka bir şey gelmedi aklıma.

Tabi sadece ailemde yaşadığım sorunlar değil işleri boşlamam ama onların benim ruh halimle olan ilişkileri o kadar yoğun ki, onlarla yaşadığım en ufak bir sorun, benim o günü tamamen berbat bir şekilde geçirmeme neden oluyor. Zaten bugün berbat bir gün geçirdim. Kimseyi çekecek halim yok. Bana dövecek adam yollayın. Sevdiklerimi incitmek istemiyorum :D
Ama konuşmayınca - ki konuşmayıp sessiz kalmamın nedeni de, yıllarca anlatmaya çalışıp, dinlemeyip yine kendi düşündüklerine göre hareket ettiklerini gördükten sonra vazgeçmiş olmamdan kaynaklanıyor - bu sefer de onlar üste çıkıyorlar. Ahhhhh!!! Ailenin en büyüğü olmama rağmen kimsenin beni umursamaması çok kötü.
Her neyse. Fuck off deyip orta parmak çekiyorum her şeye ve onlar nasıl bir şey olmamış gibi hayatlarına devam ediyorlarsa, bende küçük bir Jamaisvu gerçekleştirerek kafaya reset atıyor ve hobilerime yöneliyorum. İşte tam da bu hareketim, onları çileden çıkartıyor.
Sonrasını ise biliyorsunuz. Tartışmalar kavgalar hırlamalar vs vs :D
Ben biliyorum ama yapacağımı. Şöyle adam akıllı bir iş bulsam ilk işim bir kaç yıl içinde kendime japonlar gibi 0+1 ev almak olacak. Hem ucuz, hem de tek kişilik küçük bir krallık. Ahhhh nolurrr. İnşallah gerçekleştiririm. Gerçekten hayatta en zor şey insanlarla uğraşması. Bu benim yapamadığım bir şey cidden. İşin acı tarafı beni sorsalar iyi bir insan derler ki bunu cidden inandıkları için söylerler. Ama gel gör ki inanılmaz fikir ayrılıkları var ve bir bakmışsın ki ben çok yıpranmış olduğumdan çekilmişim kabuğuma.
Neden sadece küçük bir göz temasıyla düşündüklerimi karşımdaki insanlara aktaramıyorum ki? O zaman dünya çok daha güzel bir yer olurdu :D
Her neyse. Bakmayın bu kadar hayal dünyasında yaşadığıma. Eğer güzel şeylerin hayalini kurmazsam nasıl yaşarım? Diyorum size ben çok yanlış bir çağda ve ırkta doğdum :D
Bugünlükte bu kadar yazayım ya. Çünkü konuştukta ve yazmaya devam ettikçe ağızda kötü bir tat bırakıyor bu meseleler. 
Beni dinlediğiniz teşekkürler ^^ Ehe, esprük yaptım :D

Yorumlar