Kayışlar koptu artık

Oldukça uzun zamandır bloğa bir şeyler karalamıyordum ve bu sefer de karşınıza çıktığımda tek yaptığım şey yakınmak olacak. Fakat benim buna alıştığım gibi sizler de alışmalısınız. Hayatta sizi incitebilecek tek şey en çok değer verdikleriniz. Gerçi, artık sayelerinde onlara karşı bir şey hissetmemeye başladım ve bu beni daha kötü biri yapıyor.

Evet hiç bir zaman iyi ve yetenekli bir insan olmadım. Ortalamanın altında, bunu bilen, kabullenen ve değişmek istemeyen bir insan oldum. Fakat kendimi bildim bileli, bunu kabul etmeyen ve yanlış yollardan beni değiştirmeye çalışan bir ailem oldu. Maalesef seçim hakkım hiç bir zaman olmadı bu konuda.

Bilmiyorum gün gelecek miydi ki, akşam sofralarına oturmaya ve bir lokma yemeye isteğim kalmadığı zamanları da görecektim. Yüzüme karşı yakınmaları beş kat artsa da, kulaklarımdan girip çıkan sözler haline gelecekti. Bir şey hissetmeyecektim. 

Evet içimde kocaman bir boşluk var. Herkese ve herşeye karşı. Günlerimi geçsin diye yaşıyorum. Şerefsizin tekiyim. Annemlerle aynı sofraya oturmasam bile onlar yattıklarında onların kazandıklarını yiyorum. Bu evden kurtulmak istiyor, ama gidecek bir yerim olmadığı ve bu şartlardan daha kötü durumlarla karşılaşabileceğim için yerimden de kıpırdayamıyorum. Ve herşeyi içime atmaya başlıyorum.

Bilmiyorum çok komik değil mi sizce de? Size yapılan her şeyi bir bir yüzünüze saydıktan, yazıklar olsun tarzı yakınmalardan sonra karşılıklı yemek yiyeceğinizi teklif etmeleri falan? Küfür etse daha iyi bence. Artık kimseyle, ailemle, annemle, kardeşlerimle, arkadaşlarımla, bir başkasıyla, hayat denen şeyle ve kendimle bir bağım kaldığını düşünmüyorum.

Bana kalsa günlerimi yemek yiyip, uyuyarak ve anime izleyerek geçirmek isterdim. Ordan hayvan gibi, ya da yuvarlanan taş misali gibi mi dediğinizi duyar gibiyim. Evet aynen öyle. Geri kalan hepiniz kendinizi kandırıp bir şeylerle oyalanabilirsiniz. Benim hayattaki gayem bu. Buna kim karşı çıkabilir ki? Eğer Tanrı'nın hoşuna gitmiyorsa canımı alabilir. Ama benden o kadar nefret ediyor olmalı ki yaşamama ve böylelikle insanları kırıp, günahlarıma günah yüklememe izin veriyor olmalı.

Bazen.. yaşamıma son versem mi diye düşünüyorum. Ama bu kesin biletle cehenneme gitmek olurdu. Fakat tüm bu şeylere katlanmak da cehennemde olmak gibi. Kendime herkesten fazla lanet ettiğime emin olabilirsiniz. Annemin gözleri dolmuş hali gözümün önünden gitmiyor. Bence Tanrı, kimseyi sevmiyor.. Bizim onu yeteri kadar anmamamız gibi..